پارسال همین موقع نوشتم: 

"آن قدر آرزو ندارم،
که شمع‌های شما،
 کِی تاب این همه دمیدن را؟
زندگی،
با این همه ،
11/4 ،
گیرم چند عمر دیگر هم پر
خوش بینانه هم که نگاه کنم ،
یک آن،
رگه‌ی سفید بین موها                             
که ندارم هنوز،
برپیشانی،
می دمد
آن‌قدر آرزو ندارم ... "

هنوز هم آن‌قدرها آرزویی ندارم!

پ.ن: با همه ی اینا٬بهترین و غیر منتظره ترین روز تولدم بود!