بودی که آمدم

     با واژه واژه های شوق «در آستانه ی پر عشق» ایستاده بودی

با لبخندی ناگزیر که از کبودی لبها و سپیدی دندانها تراوش می کرد

و در ازدحام بی تفاوت شهر گم می شد

                   «آن سان صبور،

                             سرگردان».

می شناختمت اگرچه، ولی نه این گونه که اکنون

     انبوه چشمها که در سکوت «پری خوانیِ» تو

              مبهوت و بی صدا در هم تنیده می شوند

                        و حجم پر تلاطمی از آه که از سینه عبور می کند ...

 

بودی که آمدیم

          آن سان غریب و آشنا

                   که انگار هزار ساله ای

                             و با تو هزار ساله خواهیم شد ...

-       آنجا،

«در آستانه ی پر عشق» ایستاده بودی

              با همان لبخند ناگزیر

                        بر چهره ای آزرده از شکیباییِ درد ...

و اکنون،

     که آهسته از امتداد نگاهت عبور می کنیم،

همچنان ایستاده ای

          بی هیچ لبخندی اما ...

                        «در آستانه ی فصلی سرد».