هنوز هم یک پایش می لنگد،بازویش را می گیرم و کشان کشان می برمش کنار دیوار،رنگ پریده و رنجور است،مثل چند سال پیش،فقط کمی بزرگتر شده... نمی دانم با این احساس رنگ پریده،که یک پایش همیشه می لنگد می توان ادامه داد یا نه؟!...

هشت پا جونور خوبیه وقتی که خودت یکی از پاهاش باشی و دیگران و ببلعی!
هشت پا جونور بَدیه وقتی که یکی از پاهاش نباشی و راحت کلکت کَنده بشه.
هی هی عدالت جون!تو قبلنا اسمت هشت پا نبوده؟!
من یه پا اَم،تو هم یه پایی
جای ما تو کله بوده
کله هه یکی دیگه س که از ۱۰۰ سال پیشم کله بوده...!!!

ادعای بی‌سند قبول نمی‌کنیم؛

 حتی از شما مشتری‌ ِ گرامی!

چه بازی ِ قشنگی بود.
کول سواری برفدونه ها،رو شاخه کاج.
ده به ده،
صد به صد،
هزار به هزار...
می پریدن رو کولش و اون بی صدا،گوش به خنده های شاد اونا سپرده بود.
اما یهو،نمی دونم چی شد؟!
یهو همه چی بهم ریخت.
شاخه لرزید و همه برفدونه ها رو ریخت تو حوض،
رو سر ماهی کوچولوهای سرمایی.
نمی دونم چی شده بود.
اما هرچی که بود،
حسابی حال درخت رو زیر و رو کرده بود.
می دونی،
یه جورایی فکر کنم درخته ترسیده بود.
شاید ترسیده بود که یه وقت زیادی به برفدونه ها عادت کنه.
خب آخه می دونی،
خیلی بده که یه درخت ،عاشق برفدونه ها بشه!!!
درختی که عاشق برفدونه ها بشه،
دیگه با درخت مرده،هیچ فرقی نمی کنه!
می شه،
درختی که دشمن آفتابه!
وای از دشمنی آفتاب و برف!!!.....
اما به هر حال شاخه عاقلی بود.
قبل از اینکه درد عشق، کمرشو بشکنه،
با یه خمیدگی کوچیک،
خودشو از شر هر چی برفدونه اس،راحت کرد.
حالا یه دور جدید رو با برفدونه های جدید شروع کرده بود.
.
.
.
نتیجه گیری غیر عشقی:با یه خمیدگی کوچیک ،جلوی شکستای بزرگ رو می شه گرفت!!!

چه مدت است که اشیا
به حرف های ما گوش می دهند
و به جدی ترین آنها
می خندند؟؟؟

خدایا!
میشه من امسال،
لیست عزل و نصب ها رو بدم امام زمان امضا کنه؟؟؟؟؟
قبلآ از همکاریت مرسی!!

کنار می‌گذارم، کنار گذاشته می‌شوم، رفته‌هایی باز می‌گردند و نیامده‌هایی، می‌آیند. دور می‌زنم، می‌چرخم، فرار می‌کنم، بازمی‌گردم، پشیمان می‌شوم، دشنام می‌دهم، تهمت می‌زنم، دروغ می‌گویم، شیشه می‌شکنم، ویژوآل بیسیک نصب می‌کنم،بغض می‌کنم، حرف‌هایش را می‌شنوم،  سرگیجه می‌گیرم، می‌خندم، دیوانه‌وار می‌خندم،  داغ می‌شوم،دور می‌شوم، خیلی دور، سحر عاشق شده، به من چه؟ تنهایی مسافرت می‌روم،جواب نمی‌دهم، کلیدهای‌ام را جا می‌گذارم،سرم داد می‌زند، هوا سرد می‌شود، تهدید می‌کنم، گیتار می‌زنم،  کابوس می‌بینم، از پنجره برای پیرمردی که روی نیمکت نشسته،دست تکان می دهم، همه می‌خندند، زیر پایم هزار نفر خودکشی کرده‌اند،به خیابان می‌روم، جسدهاشان مومیایی شده ، مانند افسانه های مصر باستان،راه می روند،از میان‌ مرده‌ها عبور می‌کنم،قهوه می‌خورم، فال باخ می‌گیرم،می‌پرسد: درس‌ات کِی تمام می‌شود؟گنجشک پر، پنجره را باز می‌کنی و می‌گویی: کلاغ... پر...پر ... پرت می‌شوم، پیشمانم، غلط کردی که پشیمانی، مشترک مورد نظر خر است،قلب‌ام تند می‌زند،  باران می‌بارد، به خیابان می‌روم،از میان‌ مرده‌ها عبور می‌کنم،  می گوید متعلق به همۀ مردم این خیابان ،این شهر،این کشور،این...همه است،پس چرا کسی نمی‌شناسدت؟، روی سنگ قبرم شمع می‌گذارم و شعر می‌خوانم، همه عاشق می‌شوند، من می‌میرم...

روزهای بچگی،وقتی ماه رو از حیاط خونه پدربزرگ نگاه می کردم،چقدر زیبا بود...
چقدر نزدیک بود...
انگار منتظر بود تا دست دراز کنی و بگیریش.
از میون شاخه های درخت انار،
یا توی حوض آبی رنگ ِ وسط ِحیاط...
امروز ولی چقدر دوره.
خیلی وقتها نیستش.
گاهی هم خودش رو نشون می ده،
 و باز چقدر دوره.
.
.
.
آرزوهای من ،مثل "ماه" می مونن...

صلوات بفرست،
لال از دنیا نری!!!!!

یه نوازنده دوره گرد داره آکاردئون می زنه و می خونه.یکی از پنجره های طبقه بالا باز میشه و یکی٬یه بسته که توش یه هزار تومنی مچاله شده اس٬پرت می کنه برای نوازنده .
دیگه می تونم صورتش رو ببینم.پیرزنیه با یک جفت چشم آبی و پوست سفید ،بقایایی از یه زیبایی از دست رفته.
آهسته میگه:ترکی..ترکی بزن.
ونوازنده شروع می کنه.
چیزی که می زنه آهنگ رقصه،
ولی به پیرزنه که نگاه می کنم،
داره همینطور می لرزه و گریه می کنه...

دوست جان!
شقایق دیر زمانییست مرده!!

شش ساله بودم!دندان شیری ام افتاد.
به دستور مادر بزرگ،پیچیدمش لای یک دستمال و بدو بدو از پله های پشت بام  بالا رفتم و به وسعت خیابون پرتابش کردم.
بعد رو به کلاغ تو آسمون فریاد کشیدم:"آهای کلاغه!اینو ببر!جاش یه دندونه نو برام بیار"
...
مادربزرگ اینجا نبود وقتی تو جدا شدی.ولی من درسم رو خوب بلد بودم...
لای بقچه خاطرات پیچیدمت...از پله های عقل بالا رفتم...به وسعت حقیقت پرتابت کردم...بعد رو به خدای توی دلم فریاد کشیدم:"آهای خداهه!اینو ببر،جاش یه دوست نو برام بیار!!"

.....
زندگی روی یک محور سینوس است.
 فکر میکنم جایی باید در شک غرق شد و آنقدر شکاک شد که به این نتیجه رسید که همه چیز قابل شک است و این خود یک یقین است. سربالایی آغاز میشود.اصولی پایه گذاری میشوند و یقین های کوچکتری حاصل میشود. یقین به اینکه دنیا همین است و برای اینکه بتوان حرفی برای گفتن داشت باید در همین سیستم رشد کرد. هنرش همین است. حذف صورت مسئله ضعف کودکانه ایست.
 فکر میکنم ماگزیمم -  مینمم محور من زیادی از محور تعادل فاصله دارد و این به نظرم جذاب ترین خاصیتم میرسد. کوه ها نیمه برفی اند و آسمان آبی تر از حالت عادی است. به سینوس فکر میکنم و اینکه در بطن هر بالایی پایینی نهفته است. در پشت هر فرضیه نقیض آن وجود دارد. پشت شک مطلق محکمترین نوع یقین جا خوش کرده. دنیایم را از شکل آماده در می آورم. برای خودم اصولی تعیین میکنم که پایبندم کنند.زندگی مثل ظرف غذایی شده که هر روز پیشخدمت سفید پوشی با موهای براق شانه شده بر سر میزم می آورد و با یک لبخند تکرار میکند که از انتخاب من متشکر است!
 من غذایم را خودم تهیه خواهم کرد. حتی اگر کراوات مشکی و جلیقه های سفید اتو شده چاشنی اش نباشند. زندگی ام را زندگی خواهم کرد نه نشخوار. دلم میخواهد همه مرحله ها را خودم رد کنم. با پسوردها بالا رفتن برایم بی مزه تر از آن است که بخواهم دنبالش باشم. راهی که ملیون ها نفر از آن گذشته اند هر چقدر هم زیبا باشد به فاحشه ها میماند. من زندگی باکره میخواهم که خودم اولین قاشقش را بردارم.
من ID نیستم .. بخشی از هستیم.
من فکر میکنم پس دپرس نیستم!!

بستۀ آدامس رو با یه فال حافظ،عوض کردم.
بستۀ آدامس رو گرفت جلوم و گفت :"بفرمایید،تنهایی مزه نمی ده!!"

حذف و اضافه!

یا دکتر سرگلزایی الدین!!
      ....
    

   به حد مرگ خسته ام،
   و این تازه ابتدای زندگی است!
   ...

...
و درهای جهنم،
به روی همه باز است!!..


پ.ن:بجنب تا نبستنش!

۱۵ مهر سهراب ۷۷ ساله شد!!


 یاد سهراب بخیر
که اگر بود صدا در می داد
چه کسی بود صدا زد سهراب؟
و من آهسته به او میگفتم:
هیچکس بود صدایت می زد
با تو هستم سهراب
حرف های تو همه مثل یک تکه چمن روشن بود
یاد داریم به ما میگفتی:
آب را گل نکنیم
آب را همه فهمیدند
مردم این سر رود
و چه کردند با آن
مردم آن سر رود؟
آب را خون کردند
چه به کارون کردند
نخلها پوسیدند
سروها خشکیدند
در گلستانه نه بوی علفی می آمد
و نه گل در دل آبادی
در پی نوری و لبخندی بود
ریشخندی شاید!!
اهل آبادیها سر رسیدن انبوه
و ز هر رهگذری پرسیدند
خانه دوست کجاست؟
و چنان تند و شتابان رفتند
که ترک خورد همه چینی تنهائیشان
چه حکایت کنم از گونه هایی که تو در خواب و همه تار میشد
چه حکایت کنم از بمبهایی که تو در خواب و همه افتادند
و هواپمایی که از آن اوج هزار پایی بمب میرخت به خاک
و نمی اندیشید
که به قانون زمین بر بخورد
جنگ خونینی بود
نه چنان جنگ خونین انار و دندان
نه چنان حمله کاشی مسجد به سجود
قتل بود از پی قتل
نه چنان قتل مهتاب به فرمان نرون
و تو میگفتی
من نمیخندم اگر بادکنک می ترکد
خوب شد رفتی و چشم تو ندید
خانه ها می ترکد
و من از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود
با همه مردم شهر زیر باران رفتم
چشمها را شستم
جور دیگر نتوان دید
آنگاه دانستم
کار من نیست شناسایی راز گل سرخ
کار ما شاید اینست
که در اندوه گل سرخ شناور باشیم
خوش به حالت سهراب
اهل کاشان بودی
اهل کاشان ماندی
اهل کاشان مردی...




پ.ن:با ۱ روز تاخیر!                                    

در را ببند.
می‌خواهم سکوت کنم،
البته نه ازآن سکوت‌هایی که پشت بند اش فرزند نامشروع ‌ِ!درونم،
زبان باز کند و معجزه راه بیندازد...
 نه!
می‌خواهم آن‌قدر سکوت کنم تا سحر برود گل بچیند و برگردد.
می‌خواهم آن‌قدر سکوت کنم که بروی و بروی و بروی تا به جایی برسی که دیگر نبینمت، که هیچ‌کس نبیندت.
می‌خواهم آن‌قدر سکوت کنم که سردردهایم تمام شوند و دیگر هذیان نگویم.
خیلی طول نمی‌کشد؛
 تا تو بروی و برنگردی، همه چیز درست می‌شود...

راست می‌گفتند: تو هم از ما نبودی.
و صد البته، به درک!

می دانی؟!،
هر چه‌قدر هم که دنیایمان پُست مدرن باشد و اندیشه‌هایمان فرا انسانی،
 باز هم یک جای کارمان می‌لنگد، بهانه‌هایمان همیشه آبکی هستند٬
 و
 عشق، همیشه خوش ‌دست‌ترین بازیچه‌ برای خودخواهیهایمان بوده، هست و خواهد بود...

خدایا!
کمکم کن تا عبادتهایم از تو پر شوند...

فروغی را چگونه بنویسیم؟

 
 فریدون فروغی،
 خواننده ای پر از نیاز که دلش فریاد رسی نداشت!
 حتی تا آخرین لحظه!که با وجود همه ظلمهایی که در حقش می شد،به خاطر وطنش،ماند!

"من آن خزان زده برگم، که باغبانِ طبیعت برون فکنده ز گلشن.. به جرم چهره ی زردم"!!!

امروز چهارمین سال درگذشت فریدون فروغیه.
4سال پیش،در یکی از همین روزهای هفت رنگ پاییز،تو یکی از همین کوچه پس کوچه های زمان گم شد و دیگه کسی نتونست پیداش کنه!
البته،خیلی وقت بود که گم شده بود،سالها قبل از مرگش.از همون موقعی که گفتن نه شعراش مشروعیت داره و نه صداش...
و خیلیا بعد از رفتنش،تازه شناختنش.

وصیتنامه فریدون فروغی:

"بگویید بر گورم بنویسند:
زندگی را دوست داشت
ولی آن را نشناخت
مهربان بود
ولی مهر نورزید
طبیعت را دوست داشت
ولی از آن لذت نبرد
در آبگیر قلبش جنب و جوشی بود
ولی کسی بدان راه نیافت
در زندگی احساس تنهایی می نمود
ولی هرگز دل به کسی نداد
.
.
و خلاصه بنویسید:
زنده بودن را برای زندگی دوست داشت
نه زندگی را برای زنده بودن..."

او رفت تنها به یک دلیل : ... دیگر قوزک پایش طاقت رفتن نداشت...!!
.
.
.
افسوس!!

مرگ،مثل لبۀ تیغۀ یه پرتگاه .
مرز بین تاریکی و روشنیه و
مثل اینه که چیزی که همۀ عمر دنبالشی رو، تو سمت تاریک گذاشتن. مثلا یه پول خیلی قلمبه !
وفقط کافیه  یک جست کوچیک بزنی ، ورش داری و بیایی این ور.
به خاطر دارم روزی به دوستی که قصد خودکشی داشت خندیدم.
اون روزها همیشه شاد بودم.مرگ کیلومتر ها از من دور بود، چیزی گنگ و نامفهوم.
شش سال طول کشید تا بفهمم اون آدم در اون لحظه خاص کجا ایستاده بوده!
و این وسوسه رو با تمام وجودم حس کردم.
وقتی به این نتیجه رسیدم ،
عاشق نبودم،مقروض نبودم،معتاد نبودم ..
فقط خسته بودم خیلی خسته و برای اولین بار دیدم که مرگ می تونه چقدر به انسانها نزدیک باشه.
من چنین احساسی رو قبلا تجربه نکرده بودم .
امروز دیگه می دونم که اگر دردی رو نمی فهمم به این معنی نیست که وجود نداره و مهمتر اینکه درد و اندوه و تردید کسی رو به مسخره نمی گیرم.
و حالا اگه کسی یه زمانی، جایی یا روی لبه تیغ رفته باشه ،همون مرز بین بودن ونبودن،
با تمام منطقم درکش می کنم و به ضعف هم متهمش نمی کنم.
چون می دونم احتمالا تو اون لحظه و شرایط ،شجاعانه ترین کار رو کرده....
مثلا صادق هدایت هم از ترس و پوچی نبود که خودکشی کرد.یه چیزی رو فهمید٬که خیلیا هنوز جنبه اش رو ندارن ...

داربست های فلزی
درون لوله های تو خالی اشان
نجواهای دل پسر روستایی را
هیچگاه از خاطر نمی برند

دختر روستایی بر پای دار قالی
عاشقانه می خواند

سقوط
اینک کهکشانش خاموش گشته

نمی دانم از بلندی داربست های ساختمان بود
یا پستی این سگان مست کور تاجدار!

دختر روستایی سیاه پوش
پسر روستایی زیر کفن سرخ خاموش

بیایید و نظاره کنید
از این چرک خون٬ نیز مگذرید
و تا خرخره بمکید
تا باقی بقای کیشتان
و تلخی کشنده ی نیشتان گردد

ای ضحاکان ماردوش
قیچی هاتان را بیاورید
این پسر برهنه است
مگر نمی بینید که
سینه ی سفیدش
بر نامحرمان باز است

زمین ذهن شما بر کدام مدار بی منطق می گردد
که چنین می کنید
و باکیتان نیست
تمام نداشته های ما
کوتاهی جامه ی دخترانمان بود
که کامل گردید
قبول حق باشد
...!!

.....

دوربین های چشم چران خیابان،
نگاهم را می کاوند،
و من معصومانه می گریزم.
این شهر آنقدر ها هم بزرگ نیست!!..

....
   -زمان وزن نداره؟!
   -بی قیمته!!!

در تاریکی به تو رسیدم،
در تاریکی از تو جدا شدم.
نه!ساده نشو!
بین دو تاریکی،هیچ نوری نبود...

چه آدمهایی که بر صفحه مکرر روزهایم،
نقطه گذاشتند.
نقطه هایی که هرگز پاک نشدند!
اما به سبب حضورشان،هیچ اتفاقی مهمی هم نیافتاد!!!
........

دیشب داشتم فکر می کردم،چرا اونا اینطورین؟!
اون زمانی که باید نگاهت کنن،
اون زمانی که باید بهت گوش بدن،
اون زمان که باید کلمه ای بگن،....
...
وقتی رفتی،
حاضرند تموم این کارها رو انجام بدن.
.
.
.
.
این حرف منو همیشه یادت باشه.
هیچ وقت،هیچ کجا،هیچکس رو ،
اونقدر احمق فرض نکن که دروغات رو باور کنه.حتی اگه به روت نیاره!!!

دلم می خواد برم گم شم! برم به همون بیابونی که ازش اومدم...برم ستاره ی خودم...می خوام برم روی بلندیهای تنهاییم تو مهتاب زوزه بکشم و زخمهایی که از اهالی اینجا  خوردم رو لیس بزنم تا خوب شن٬ هر چند مزه اش به یادم میمونه.
 بعد هم وحشیانه تو خلوتم پرسه بزنم...
اهلی شدن به ما نیومده!

دیدی هر وقت دروغ میگیم یه جا دیگه رو نگاه میکنیم...؟؟؟

ماشین حرکت می کنه.

راننده:شنیدین دیشب سلمان رشدی رو کشتن؟؟ 

 -     کی گفته؟؟؟؟  

 -آخه چه جوری؟ اون که...

-کی کشتتش؟؟

راننده: دیشب،همسایش با چاقو کششتتش .اخبار ساعت 6:30 رادیو هم خبرش رو گفت!! 

 همه ساکت می شن.هر کی میره تو رویای خودش.من هم؛..عجب خبر دسته اولی.باید قبل از اینکه مامان اینا خبرشو از جای دیگه ایی بشنون ،خودم بهشون بگم.  

 -حالا کجا بوده؟ 

راننده:اسلامشهر  

 -مگه ایرانه؟؟؟؟؟؟

 راننده:بابا مگه اون می تونه جایی غیر از ایران باشه؟ اونم مثل ما راننده همین خط بود...

شایعه ها به همین آسونی درست می شن...