با واژه واژه های شوق «در آستانه ی پر عشق» ایستاده بودی
با لبخندی ناگزیر که از کبودی لبها و سپیدی دندانها تراوش می کرد
و در ازدحام بی تفاوت شهر گم می شد
«آن سان صبور،
سرگردان».
می شناختمت اگرچه، ولی نه این گونه که اکنون
انبوه چشمها که در سکوت «پری خوانیِ» تو
مبهوت و بی صدا در هم تنیده می شوند
و حجم پر تلاطمی از آه که از سینه عبور می کند ...
بودی که آمدیم
آن سان غریب و آشنا
که انگار هزار ساله ای
و با تو هزار ساله خواهیم شد ...
- آنجا،
«در آستانه ی پر عشق» ایستاده بودی
با همان لبخند ناگزیر
بر چهره ای آزرده از شکیباییِ درد ...
و اکنون،
که آهسته از امتداد نگاهت عبور می کنیم،
همچنان ایستاده ای
بی هیچ لبخندی اما ...
«در آستانه ی فصلی سرد».
خیلی کار بدی کردی مُردی.
خـــــــــــــــــــــیــــــــــــــــــــــــــلــــــــــــــــــــــــــی!
پ.ن:
شعر دلم گرفته از فروغ-با صدای مرحوم شکیبایی از آلبوم "پری خوانی"
ترانه نگاه کن در آلبوم "پری خوانی" از حسین بختیاری
خداهه،
اینو شنیدی:
"الملک یبغی مع الکفر و لا یبغی مع اظلم "
..
؟؟؟
.
.
بهتره یه کم بیشتر حواست به مُلکت باشه!
دستهایم را در آغوشم پنهان کرده ام
ونشسته ام رو به بوم خالی و زل زده ام به پهنه سفید...
شاید در انتظارمعجزه ایی، بیهوده تر از تکرار...
از تکرار دل خوشی ندارم.
انگار خدا هم دیگر اصراری به اثبات حقیقت ندارد!
....
.
.
.
فقط خواستم بگویم،
2 درخت با فاصله یک انسان،
گیرم که برگهایشان به هم نمی ساید،ریشه هایشان که در هم تنیده است!