مرگ،مثل لبۀ تیغۀ یه پرتگاه .
مرز بین تاریکی و روشنیه و
مثل اینه که چیزی که همۀ عمر دنبالشی رو، تو سمت تاریک گذاشتن. مثلا یه پول خیلی قلمبه !
وفقط کافیه  یک جست کوچیک بزنی ، ورش داری و بیایی این ور.
به خاطر دارم روزی به دوستی که قصد خودکشی داشت خندیدم.
اون روزها همیشه شاد بودم.مرگ کیلومتر ها از من دور بود، چیزی گنگ و نامفهوم.
شش سال طول کشید تا بفهمم اون آدم در اون لحظه خاص کجا ایستاده بوده!
و این وسوسه رو با تمام وجودم حس کردم.
وقتی به این نتیجه رسیدم ،
عاشق نبودم،مقروض نبودم،معتاد نبودم ..
فقط خسته بودم خیلی خسته و برای اولین بار دیدم که مرگ می تونه چقدر به انسانها نزدیک باشه.
من چنین احساسی رو قبلا تجربه نکرده بودم .
امروز دیگه می دونم که اگر دردی رو نمی فهمم به این معنی نیست که وجود نداره و مهمتر اینکه درد و اندوه و تردید کسی رو به مسخره نمی گیرم.
و حالا اگه کسی یه زمانی، جایی یا روی لبه تیغ رفته باشه ،همون مرز بین بودن ونبودن،
با تمام منطقم درکش می کنم و به ضعف هم متهمش نمی کنم.
چون می دونم احتمالا تو اون لحظه و شرایط ،شجاعانه ترین کار رو کرده....
مثلا صادق هدایت هم از ترس و پوچی نبود که خودکشی کرد.یه چیزی رو فهمید٬که خیلیا هنوز جنبه اش رو ندارن ...