در را ببند.
می‌خواهم سکوت کنم،
البته نه ازآن سکوت‌هایی که پشت بند اش فرزند نامشروع ‌ِ!درونم،
زبان باز کند و معجزه راه بیندازد...
 نه!
می‌خواهم آن‌قدر سکوت کنم تا سحر برود گل بچیند و برگردد.
می‌خواهم آن‌قدر سکوت کنم که بروی و بروی و بروی تا به جایی برسی که دیگر نبینمت، که هیچ‌کس نبیندت.
می‌خواهم آن‌قدر سکوت کنم که سردردهایم تمام شوند و دیگر هذیان نگویم.
خیلی طول نمی‌کشد؛
 تا تو بروی و برنگردی، همه چیز درست می‌شود...

راست می‌گفتند: تو هم از ما نبودی.
و صد البته، به درک!