وقتی در نسیم تنهایی خود می لرزم،
کدام چشم مرا می داند ؟
من از سرزمین بستر های سردم
سرزمینی که آبروی تاریخ است
اینجا،
بسته های آرزو چنان بی صاحبند که
در خیال نیز تعلق نمی گیرند..
و زندگان
چنان مرده اند که
با هزار رستاخیز بیدار نمی شوند 
...