به زبانم آمد که بگویم اندکی آرامتر٬
که بست و رفت.
   -  دیرگاهیست من این زندگی را با دستان بسته به دوش می کشم   -
فقدان را در اندیشه مرهمی توانستن یافت،
دردا از این گره،
که هیبتش از پس مرگ نیز پیداست ...

شاعر که گفت :-می آیم!،
                      می آیم و آستانه پر از عشق می شود ..." ،
قناری از خواندن ایستاد،
که مبادا نسنجیده آواز سر داده باشد!

من این درد را
-اکنون-
می فهمم  ....