این دیوان حافظ٬عزیزترین عیدی بود که تا حالا گرفتم.

برات باز کردم٬این اومد:

از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای               آرام جان و مونس قلب رمیده‌ای
از دامن تو دست ندارند عاشقان                  پیراهن صبوری ایشان دریده‌ای
از چشم بخت خویش مبادت گزند از آنک        در دلبری به غایت خوبی رسیده‌ای
منعم مکن ز عشق وی ای مفتی زمان          معذور دارمت که تو او را ندیده‌ای

                    آن سرزنش که کرد تو را دوست حافظا

                    بیش از گلیم خویش مگر پا کشیده‌ا

پ.ن۱:اینم عکسش از نزدیک.

پ.ن۲:باشه؟